Geçmişten günümüze Anadolu Halk Kültürünün yaratılmasında en büyük yükü omuzlamış insanlardan olan Halk Ozanları; yüzyıllar boyu her türlü zorluğa ve baskıya karşın bu köklü geleneği, bu onurlu yolu sürdürmeye devam etmektedirler.
Tanrı'yı insanda gören, insan incitmeyi en büyük suç sayan, her türlü insanlık dışı davranışa, haksızlığa, baskıya, zulme karşı çıkan ozanlar, dünyanın her yerinde aynı duyarlılığı taşır. Anadolu'da da farklı kökenlerden olsalar da gerçek halk ozanları insanca duyarlılığı hep yaşatmışlardır.
Anadolu'da Pir Sultanlardan gelen yiğit bir ozanlık damarı ve geleneği vardır. Nesimiler, Viraniler, Kul Himmetler, Hatayiler söyledikleri şiirlerle aynı zamanda Alevi/Bektaşi inanç ve kültürünün de kökleşmesini, yayılmasını, yaşatılmasını sağlamışlardır. İstisnasız tüm Alevi ozanlar bu büyük inanç ve kültürün dedeler, babalar ve bilge kişilerle beraber en önemli taşıyıcıları olmuşlardır, tarih boyunca. Alevilik, Alevi halk ozanlarının şiirleri, yaşamları, düşünce dünyaları tam incelenmeden tanımlanamaz, açıklanamaz. Bu felsefenin derinlikleri, inanç özellikleri, düşünce boyutları halk ozanlarının paha biçilemez eserlerinde saklıdır. Deyişler, düvazlar sadece güzel edebi metinler olmayıp; bu şiirler altında çok ama çok önemli kültür ve inanç sembolleri gizlidir. Ama bugüne kadar Anadolu, Türk ve Alevi Bektaşi İnanç ve Halk kültürünün temeli olan ozanlarımızın şiirleri tam anlamıyla incelenmemiştir. Bu konudaki derli toplu halkbilimsel araştırmalar sınırlıdır. Aynı şekilde Cumhuriyet dönemi ve günümüzde bu köklü geleneği sürdürme uğraş vermiş / veren ozanların ve Alevi Halk Ozanlığı geleneğiyle ilgili sistemli çalışmalar ya yoktur ya da çok azdır.
Alevi Bektaşi kurum ve kuruluşlarının yapması gereken ana çalışmalardan birisi de aslında bu konu olmalıdır. Zaten devletin bu konuda ciddi bir çalışma yapmadığı ortadadır.
Günümüzde hala bu büyük geleneği sürdüren ozanların varlığı inkar edilemez bir gerçektir. Bugün de yine aynı felsefeyi onların eserlerinde görmek mümkündür. Günümüzde birçok halk ozanı; Yunusların, Pir Sultanlar'ın yolunu sürdürmeye çalışmaktadırlar. Şimdiye kadar sürekli ihmal edilmiş bu değerli insanların fıkirlerinin derlenmesi bir zorunluluk, bir borçtur... Bu nedenle yaşayan Alevi Halk Ozanlarının görüşlerini söyleşilerle almak; oluşturdukları en son eserleri derlemek, Aleviliğin günümüzdeki sözlü geleneksel ürünlerini belgelemek, gelecek kuşaklara aktarmak bakımından son derece önemlidir.
Bu düşünceden yola çıkarak, son 6 yıldaki çalışmalarımda bu konuya da ağırlık vererek; birçok halk ozanımızla söyleşi yaptım, yapmaya devam ediyorum; Bugün kendisine halk ozanı diyen/denilen, bu geleneği sürdüren/ sürdürdüğü söylenen kişilerin duygu, düşünce dünyalarına inmek gerekiyordu. Bu insanlar şu anda ne haldedirler, Alevilik/Bektaşilik, din, inanç, ozanlık, çevre, yaşam, ölüm, Türkiye, değişen değerler hakkında neler düşünüyorlar? Bu soruların yanıtlarını kısmen de olsa almak maksadıyla elli halk ozanımızla söyleşiler yaptım. Yapmaya da devam ediyorum. Bu çalışmamı kitap halinde de yayınlamak düşüncesindeyim. Bu çerçevedeki çalışmalarım içinde; Türkiye'de bu köklü geleneği sürdürmeye çalışan Aşık İhsani'yle yaptığım söyleşiyi sizlerle paylaşmak istedim. Umarım bu çalışmalar yararlı olur.

Türkiye'de halk ozanı denince ilk akla gelen isimlerden birisiniz. Birçok kitabınız yayınlandı, sizinle birçok kez röportajlar yapıldı. Fakat ben yine de sizden yayınlanacak kitapta kalıcı olması için yaşam öykünüzü yine sizin ağzınızdan ayrıntılarıyla almak isterim.
Türkiye'de sosyalist harekette yer almış bir ozanımızsınız, niçin sosyalizmi seçtiniz? Kendinizi niçin sosyalizme yakın buldunuz da türlü zorluklara karşın bu düşünceyi hala savunuyorsunuz? Türkiye'nin yönetimden kaynaklanan sorunlarını şiirlerinizle, eylemlerinizle çok çarpıcı şekilde yansıtmaya, dile getirmeye çalıştınız. Sizce temel sorun neydi ve nedir?

Babam Diyarbakır 'da öldügünde ben 3 yaşındaydım..Dul ve yoksul anamın boynuna bir hükümlüye takılan zincirler gibi takılakalmışım. Diyarbakır'da o ara kıtlık da vardı. Kim / kimsesizlik, yok / yokluk... Anamın belini boynunu bir iyice bükmüştü... Buna karşın anam zaman zaman, Muş / Varto'lu Seyit Mehmet Baba'nın kızı olduğunu söyler söyler övünürdü...
Altı yaşıma basmıştım. Anamın kendisi şöyle dursun, beni bile besleyemiyordu. Bu nedenle açlıktan ölmeyim diye beni bilmediğim köylere, adamlara gönderdiydi.İşte bu nedenle, çok istediğim halde okula gidemedim.
Günler, aylar, yıllar geçip gidiyordu. Çalışıyor, eziliyor, büyüyordum. Çalıştığım köyler, adamlar Alevi değildi. 17 yaşıma basmıştım. Erzurum'da benim gibi birini tanıdım. Adana'ya gidecekti. Atladık trene vardık Adana'ya. İş miş aradık hak getire... İş bulamayınca Mersin'den bir vapura atlayıp İzmir'e İstanbul'a vardık.. ve... Büyükçekmece / Mimarsinan Köyü'nde bir iş bulup çalıştık. İki yıl yer altından kömür kazıp çıkardık. Maden ocağı kapanınca İstanbul / Topkapı dışındaki kara lastik fabrikalarında çalıştım. Bu arada beni askere alıp, Erzurum'a gönderdiler.
Askerlik dönüşü elime bir saz geçirip tellerine vurdum... vurdum... şiirciklerimi oluşturdum.
Diyarbakır'da on dolayında Alevi köyü vardı. Halen de var. Dedeler gelir saz çalar söyler giderlerdi. Dede olayını çocukluğumda duymuş, görmüştüm.
Yaşadığım çeşitli olumsuzluklardan dolayı sazı tek başıma çaldım. Çaldım, çaldım az da olsa birşeyler öğrendim. Kendimi Anadolu deryasına attım. Dolaştım çaldım, dolaştım. Bir ara yolum Ege'ye, Manisa'ya düştü. Ünlü Manisa Tarzanı'yla tanışıp yanında bir ay kadar kaldıktan sonra Uşak'a vardım. Saza sarılırken kafamızda Güllüşah adlı bir kız adı katılmıştı. Ona aşıkmışım gibi türkülerimi onun adına yapıyordum. Onun adını söylüyordum. Uşak'ta birkaç gün kaldım. Bir ara mahpusane müdürü aldı beni evine götürdü. Bir iyice karnımı doyurduktan sonra, sana Güllüşah kızı bulduk, dedi. Kızı aldı bana gösterdi. Kız güzeldi ama kafamdaki Güllüşah'a benzemiyordu. Baskı yapıldı. Kızı nikahlayıp hemen saz öğrettim ve.. Güllüşah adını ona verdim, Anadolu'ya attık kendimizi. Yıl 1957 idi. Olduk Aşık İhsani ve Güllüşah. Halk hemen bizi tuttu, ilgi üstüne ilgi gösterdiler...
Bunu duyan, Kerem ile Aslı, Leyla ile Mecnun, Tahir ile Zühre kitaplarını çıkaran kitapçılar bizi, geldi aldı ve ilk ilk kitabımız çıktı, Aşık İhsani ve Güllüşah.....
1958'de Ankara Radyosu, Yurttan Sesler şefi Muzaffer Sarısözen bizi de programa aldı. Çarşamba günleri Güllüşah'la karşılıklı saz çalıp türküler söyleyince halkın ilgisini daha çok çektik.
Bu arada Cumhurbaşkanı Celal Bayar ve Başbakan Adnan Menderes ile tanıştırıldık. Uzun zaman gürüştük. Onlara şu türküyü söyledik: